Бұл – қажылық жасағаннан кейін ауыр сырқатынан айыққан Босниялық мұсылман жайлы шынайы хикая.
Сараево қаласындағы Нихад Дж. есімді 32 жасар адамның бойынан бауырдың қатерлі ісігінің ауыр түрлерінің бірі табылған. Дерттің жылдам асқынып кеткені соншалық, көп ұзамай дәрігерлер науқастың жазылатынынан үміттерін үзіп, оған санаулы ғұмыры қалғанын айтқан. Алайда, Рақымшыл Алла Нихадты дертінен түгелдей айықтырды. Сол адам әлі күнге дейін тірі, туған қаласында аман-есен өмір сүріп жатыр. Бұл қалай болды? Ары қарай оның адам нанғысыз хикаясы баяндалады.
«2006 жылы маған осы жан түршігерлік диагноз қойылды. Сырқатым күннен-күнге үдей түсті. Бәрі білетіндей, науқас адамның бір ғана тілегі болады – ол денінің сау болуы. Әр түрлі дәрігерлерге жүгіндім, ауруханаларға бардым, талдамалар тапсырдым және сан түрлі ем-дом қабылдадым. Дертіме шипаны іздемеген жерім қалмады, бірақ, еш жерден таппадым. Соңғы тексеруден кейін дәрігерлер мені тек бүйрегімді ауыстыру арқылы ғана құтқарып қалуға болады деген байламға келді. Ондай операцияны Словенияда немесе Швейцарияда жасауға болады екен. Өздеріңіз білетіндей, донор табу айтарлықтай қиын. Оған қоса, операцияға кезегің келгенше ұзақ күтесің. Ал, менің уақытым минут сайын азайып бара жатты.
Мен бала кезімнен діндар адам болдым, исламды, өз дінімді жақсы көретінмін, исламда жаным жай тауып, көңілім көншитін. Исламның құндылығы мен игіліктеріне әлемде ештеңе тең келмейді. Сол себепті, ең басты қалауым – қажылықты жасамай бұл дүниемен қош айтысқым келмеді.
Сөйтіп, маған қатерлі диагноз қойылғанына жеті ай өткеннен кейін, 2007 жылы исламның бесінші парызын орындауға барлық дайындығымды аяқтадым. Әлбетте, ол кезде қасиетті Мекке мен Мәдинаға барып, Алланың рақымымен дертіме шипа табамын деген ой үш ұйықтасам түсіме кірген жоқ. Мәдинаға жеткен соң Високо қаласынан (Босниядағы қала, Сараевоға жақын жерде) келген имаммен кездестім. Ол менің бір аяғымның екіншісінен қысқа екенін байқады. Соғыстан алған жарақатымнан сондай халге түскен болатынмын. Ол менен денсаулығымды, қалай жеткенімді сұрады. Мен оған күннен-күнге жанымды жегідей жеп, өлімге жақындата түскен ісікпен салыстырғанда аяғымның мәселесі түк те емес екенін айттым.
Сол кезде имам маған былай деді:
«Сен дұрыс жерді тауып келдің. Зәм-зәм суының шипалық қасиеті жайлы естімедің бе? Бұл – дәрі, ол Алланың рақымымен емдеуге арналған. Оны шипа болсын деген ниетпен мейлінше көбірек іш, сосын бәрі орнына келеді».
Мен оның ақылына құлақ асып, Мекке мен Мәдинада болған кезде тек қана Зәм-зәм суын ішумен болдым. Алты күн бойы ештеңе жемедім, асым да, суым да Зәм-зәм болды. Көп ұзамай денсаулығымдағы өзгерістерді сезіндім, күннен-күнге халім жақсара бастады. Ал, Боснияға қайтқаннан кейін дертімді жеңгенім анықталды, Аллаға шүкір. Әрине, бұл мен үшін, отбасым мен дәрігерлерім үшін мүлде күтпеген жағдай болды.
Қажылыққа бармас бұрын дәрігерлердің ақыл-кеңесіне байланысты 15 күн сайын немесе әр ай сайын тексеруден өтіп тұрған едім. Меккеге сапарға шығар алдында ісік бес сантиметрге ұлғайып кетті, бұл өте үлкен болатын. Меккеден оралған бойда ауруханаға бардым. Сөйтсем, мен сапарда болған айда ісік бір миллиметрге де ұлғаймапты. 15 күннен кейін қайтадан тексеруден өттім, тағы да солай болды. Бір айдан кейін ауруымнан құлан-таза сауықтым. Содан бері, міне, 11 жыл өтті, мен бұрынғыдай дені сау адаммын. Дертіме шипа бергені үшін Раббыма шүкіршілік айтып, әлі күнге дейін Зәм-зәм суын ішіп жүрмін».
Бұл хикая Алланың құдіретінің және сенімнің шипалық күшінің көрнекі дәлелі болып табылады. Нихадтың сырқаты жайлы естігендегі оның өзінің және жанұясының қалай қиналғандығын біз елестете де алмаймыз. Алайда, Алла олардың қайғысының орнын қуанышпен ауыстырды. Бұл – баршамызға ғибрат. Біз Раббымыздың рақымынан ешқашан күдер үзбеуіміз керек.