Қара сөз қара өлеңге айналғанда... #34
ОТЫЗ ТӨРТІНШІ СӨЗ
Жұрттың бәрі біледі өлетұғынын және өлім үнемі қартайтып келмейтұғынын, бір алғанды қата жібермейтұғынын. Қазақ осыған да, амал жоқ, нанады, анық өз ойына, ақылына тексертіп нанбайды. Және һәмманы жаратқан құдай бар, ахиретте сұрау алады, жамандыққа жазғырады, жақсылыққа жарылғайды, жазғыруы да, жарылғауы да пенде ісіне ұқсамайды, бегірек есепсіз қинауы да бар, бегірек есепсіз жетістіруі де бар деп – бәріне сендік дейді. Жоқ, онысына мен сенбеймін? Олар сендім десе де, анық сенген кісіге уайым ойлап не керек? Осы екеуіне лайықты жақсылықты өздері де іздеп таба береді. Егерде осы екеуіне бұлдыр сеніп отырса, енді неге сендіре аламыз? Оны қайтіп түзете аламыз? Оларды мұсылман деп, қалайша иманы бар ғой дейміз?
Кімде-кім ахиретте де, дүниеде де қор болмаймын десе, білмек керек: еш адамның көңілінде екі қуаныш бірдей болмайды, екі ынтық құмарлық бірдей болмайды, екі қорқыныш, екі қайғы – олар да бірдей болмайды. Мұндай екі нәрсені бірдей болады деп айтуға мүмкін емес. Олай болғанда, қай адамның көңілінде дүние қайғысы, дүние қуанышы ахирет қайғысынан, ахирет қуанышынан артық болса – мұсылман емес. Енді ойлап қарай бер, біздің қазақ та мұсылман екен! Егерде екі нәрсе кез болса, бірі ахиретке керекті, бірі осы дүниеде керекті, бірін алса, бірі тимейтұғын болса, сонда біреу ахиретке керектіні алмай, екінші бір кез келгенде алармын деп, жоқ, егер кез болмайтұғын болса, кең құдай өзі кеңшілікпенен кешіреді дағы, мына кезі келіп тұрғанда мұны жіберіп болмас деп, дүниеге керектіні алса, енді ол кісі жанын берсе ахиретті дүниеге сатқаным жоқ деп, нануға бола ма?
Адам баласына адам баласының бәрі – дос. Не үшін десең, дүниеде жүргенде туысың, өсуің, тоюың, ашығуың, қайғың, қазаң, дене бітімің, шыққан жерің, бармақ жерің – бәрі бірдей, ахиретке қарай өлуің, көрге кіруің, шіруің, көрден махшарда сұралуың – бәрі бірдей, екі дүниенің қайғысына, пәлесіне қаупің, екі дүниенің жақсылығына рахатың – бәрі бірдей екен. Бес күндік өмірің бар ма, жоқ па?.. Біріңе-бірің қонақ екенсің, өзің дүниеге де қонақ екенсің, біреудің білгендігіне білместігін таластырып, біреудің бағына, малына күндестік қылып, я көрсеқызарлық қылып, көз алартыспақ лайық па? Тілеуді құдайдан тілемей, пендеден тілеп, өз бетімен еңбегімді жандыр демей, пәленшенікін әпер демек – ол құдайға айтарлық сөз бе? Құдай біреу үшін біреуге жәбір қылуына не лайығы бар? Екі ауыз сөздің басын қосарлық не ақылы жоқ, не ғылымы жоқ бола тұра, өзімдікін жөн қыламын деп, құр «ой, тәңір-ай!» деп таласа бергеннің несі сөз? Оның несі адам?
Абай Құнанбайұлы.
ОТЫЗ ТӨРТІНШІ ӨЛЕҢ
Біледі жұрттың бәрі өлетінін,
Ажалдың ертелі-кеш келетінін.
Әйтсе де мен сенбеймін бұл қазақтың,
Өлімді уайым, қайғы көретінін.
Қорқамыз, қысыламыз, ұяламыз,
Сондықтан құдайды еске жиі аламыз.
Сенбесе ахиреттің сұрауына,
Қалайша иманы бар дей аламыз.
Дүние тұру үшін гүлдеп, демек,
Лайық ар мен иман құрметке тек.
Кімде-кім ахиретте, дүниеде,
Қор болмас үшін мұны білмек керек.
Бақыт та байламсызға қонбақ емес,
Көңілі пенделіктің толмақ емес.
Адамда екі қайғы, екі шаттық,
Ешқашан қатар, бірдей болмақ емес.
Жарқырап тұрғанымен шамы күндей,
Батар күн, ататұғын таңы бірдей.
Өлуің, көрге кіріп, шіруің мен
Махшарда сұралуың – бәрі бірдей.
Десек те, бес күн жалған тез өтеді,
Күндестік, бақталастық мезі етеді.
Пенденің көңіліне көзді сатпай,
Құдайдан тілегенге не жетеді!
Әлібек Шегебай.
 Предыдущий |
Следующий |
| Қара сөз қара өлеңге айналғанда... #35 | Ұрпақ тәрбиесінде баланың жан дүниесімен санасу |
Қызықты тақырыптар
Намаз уақыттары 
